Ήθη και Έθιμα της πατρίδας μας

Τα ήθη και τα έθιμα μας, είναι το μόνο που θα μείνει πάντοτε αναλλοίωτο στη μνήμη μας. Από τον παππού στον εγγονό, μερικά από αυτά συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Αυτά που χάθηκαν στο χρόνο, θα μένουν πάντοτε στην σκέψη μας, σαν μια γλυκιά ανάμνηση από τα παλιά.

Αρραβώνας (Σέρντιβαν ) 
Ο αρραβώνας γινόταν βράδυ του Σαββάτου ή γιορτερές μέρες. Ο γαμπρός απουσίαζε. Παρευρίσκονταν μόνο τα πεθερικά με τους συγγενείς . ΄Έπρεπε όμως τα άτομα που θα πήγαιναν στη νύφη να μην είναι ζυγά. Αν ήταν το θεωρούσαν κακό σημάδι για τον αρραβώνα. Τα πεθερικά χάριζαν στη νύφη μια ντούμπλα (διπλή λίρα) ή ακόμη και πεντόλιρο και γενικά χρυσαφικά. Οι συγγενείς του γαμπρού κερνούσαν λεφτά με τα οποία η νύφη αγόραζε χρυσαφικό. Οι συγγενείς της νύφης έδιναν μόνο ένα πουκάμισο για το γαμπρό και ένα μεγάλο, μακρόστενο, υφαντό και κεντημένο μαντήλι (το λεγόμενο "αρραβώνας") το οποίο κρεμόταν στον τοίχο του σπιτιού του γαμπρού, με έναν κεσέ (μικρό σάκο για νομίσματα) για να δηλώνει τον αρραβώνα.

Αρραβώνες (Δαρνακοχώρια ) 
Στους επίσημους αρραβώνες το σόι του γαμπρού πήγαινε τα «ο νια», ένα έθιμο πού συνηθίζεται και σήμερα. Τα σ'νιά είναι πανέρια γεμάτα δώρα για τη νύφη. Τα δώρα συνοδεύονταν απαραιτήτως και από ένα ψάρι γεμιστό στο φούρνο - κατά κανόνα γριβάδι. Μέσα στα σ'νιά, ανάμεσα στα άλλα δώρα,
ήταν και το δαχτυλίδι της νύφης.

Προξενιό (Δαρνακοχώρια ) 
Ο γάμος παλιά γινόταν με προξενιό .Αν το κορίτσι κι οι γονείς του δέχονταν την πρόταση, ο προξενητής την άλλη μέρα έπαιρνε δώρο από το «παλικάρι» και το πήγαινε στο κορίτσι, και δώρο από το κορίτσι πού το πήγαινε στο παλικάρι. Τα δώρα αυτά τα ονόμαζαν «σ'μάδια», δηλ. σημάδια, και ήταν η συμφωνία για τον αρραβώνα. Συνήθως, ήταν ένα μαντήλι κεντημένο ή κάλτσες, τα γνωστά ως «τσουράπια». Όταν κάποιος από τους δυο ήθελε να διαλύσει τον αρραβώνα, επέστρεφε τα «σ'μάδ'», τα δώρο.

Βαπτίσια του χωριού Σέρντιβαν 
Το μωρό βαπτίζονταν μέσα στις πρώτες 40 ημέρες. Η νονά ήταν πάντα η ίδια στην οικογένεια και αυτό συνεχιζόταν από γενιά σε γενιά. Το όνομα αποφασίζονταν από τους γονείς του πατέρα. Οι γονείς του μωρού δεν ήταν παρόντες κατά τη διάρκεια του μυστηρίου. Περίμεναν στο σπίτι την ανακοίνωση του ονόματος από τα παιδιά του χωριού, που με μεγάλη χαρά έτρεχαν για να πάρουν και το "μπαξίσι". Μετά το μυστήριο ακολουθούσε γλέντι. Άλλο ένα γινόταν και μετά από 3 ημέρες, μόνο για τις γυναίκες, όταν η νονά έβγαζε το μωρό από το λάδι. Κατά τη διάρκεια του ξελαδώματος έβαζε ένα αυγό στο νερό, για να είναι ατελείωτες οι μέρες του όπως δεν έχει αρχή και τέλος το αυγό. Επίσης έριχναν μέσα στη σκάφη του μωρού χρήματα για να είναι αγαπητό όπως το χρήμα, λέγοντας ο καθένας και τις ευχές του.

Αρκουδόπιτα – Περπατόπιτα (Δαρνακοχώρια) 
Τον 5ο-6ο μήνα που άρχιζε να μπουσουλάει το μωρό, να «αρκουδίζει», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, έκαναν την αρκουδόπιτα, ενώ, όταν το παιδί έκανε τα πρώτα βήματα, συνήθως με την συμπλήρωση έτους, όλοι στο σπίτι απολάμβαναν την... περπατόπιτα. Η «πιρπατόπ'τα» ήταν συνήθως χαλβάς από σιμιγδάλι.

Λεχώνα και οδηγίες
Της λεχώνας απαγορεύονταν οι βαριές δουλειές και της δίνονταν ένα πλήθος από πρακτικές συμβουλές όπως: "...η λεχώνα δεν έπρεπε να φυσά τη φωτιά, ακόμη έπρεπε να έχει τη φτέρνα της ανάμεσα στα σκέλια, όταν καθόταν καταγής. Η γυναίκα στις 40 αυτές ημέρες δεν έπρεπε να έχει επαφή με τον άνδρα της, γιατί αν αυτό συνέβαινε όταν έπαιρνε το σαράντισμα, απ' την εκκλησία, λέγανε γύρισε η σκύλα με το σκυλάκι της, ενώ αν δεν είχε επαφή, λέγανε γύρισε η Παναγία με το μωρό της."

Λεχώνα (Δαρνακοχώρια)
Παλιά η λεχώνα έμενε σε ξεχωριστό δωμάτιο με το μωρό της, ενώ έξω από την πόρτα του δωματίου της ήταν απλωμένο ένα μεγάλο προσόψι με μια καδένα πού προειδοποιούσε όλους ότι υπάρχει λεχώνα στα σπίτι, για τη σχετική ησυχία. Ήταν άγραφος νόμος να μην ενοχλεί κανείς. Συνήθως, ένας νεαρός αναλάμβανε τη «φρούρηση» του δωματίου και δεν επέτρεπε την είσοδο κανενός, ιδιαίτερα μετά τη δόση του ήλιου.

Πηγή:sindikatomikropoliton